Τους πάσης φύσεως «ξερόλες» ουδείς αγάπησε και αν το έκανε, μάλλον τον είχε βαρέσει κατακούτελα ο έρωτας. Φήμες λένε άλλωστε πως ορισμένες φορές είναι τυφλός. Όλους αυτούς τους κυρίους με τις απόψεις, που σα σημαιάκια ανεμίζουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και θυμίζουν κάτι από απαρχαιωμένη, κιτρινισμένη ελαφρώς προεκλογικού τύπου ομιλία της γειτονιάς, με τις δηλώσεις τις βαρύγδουπες και τα βλέμματα σπαθιά.
Τους γνωρίζετε αυτούς τους κυρίους. Συνήθως πάντα έχουν δίκιο με βάση τα λεγόμενά τους, όταν δουν πως δεν τους «παίρνει», υψώνουν τον τόνο της φωνής τους γιατί δεν έχουν άλλο μέσο να πετύχουν το σκοπό τους –δηλαδή να επιβληθούν- και γενικότερα παθιάζονται πολύ. Μακάρι να ‘ταν με τη ζωή και όχι με τις γεμάτες παρωπίδες ιδέες τους.
Όλοι αυτοί που τα ξέρουν όλα. Γνωρίζουν ακριβώς τα πως και τα γιατί μιας κατάστασης -χωρίς φυσικά να έχουν στοιχεία-, από το τι Γολγοθά τραβάει ένας απλός γνωστός τους- κάτι το οποίο δεν τους χαλάει κιόλας μεταξύ μας-, μέχρι τη ψυχοσύνθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Σεναριολογούν απίστευτα και ό,τι αισθάνονται πως «πηγαίνει» περισσότερο με τα νερά τους, το χρίζουν σε πόρισμα. Εκπέμπουν, ή μάλλον καλύτερα ΘΕΛΟΥΝ να εκπέμπουν σιγουριά, έχουν ύφος ένα κάρο καρδιναλίων και φυσικά αν δε συμφωνήσεις με όλες τους τις ανοησίες είσαι αυτομάτως στο black list τους.
Αυτοί όλοι οι κύριοι, με τα πορίσματα στο τσεπάκι, συνήθως κάνουν παρέα μόνο με ομοίους τους. Ω ναι! Κυκλοφορούν πολλοί εκεί έξω και αυτό μάλιστα εξηγείται. Πως αλλιώς! Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι, δε λέει η παροιμία; Αθάνατες, ολόσωστες και τόσο αγαπημένες ρήσεις.
Σκεφτείτε το απλά… Πιάνουν αγκαζέ ένα μάτσο «ξέρω» και κανονίζουν καφεδάκι στην Πλατεία Καρύτση. Ύστερα τα ενώνουν, κονταροχτυπιούνται και μέχρι το τέλος αγωνιούν για το ποια «ξέρω» είναι ισχυρότερα. Να σας πω κάτι; Ναι, ίσως το τραβάω λίγο απ’ τα μαλλιά, αλλά επειδή δυστυχώς «ξέρω» (!) κάποιους τέτοιους κυρίους, τους έχω απολαύσει σιωπηλά και live. Τι τιμή!
Αγαπημένοι μου, προσωπικά όλο αυτό που περιγράφω μου κάνει λίγο «δημοτικό» και λυπάμαι για τον παραλληλισμό, γιατί ίσως, τι ίσως δηλαδή τα παιδιά του δημοτικού περισσότερο ανοιχτόμυαλα, είναι από αυτούς εδώ τους ξερόλες. Τίποτα δε ξέρουμε. Ακούτε; Τίποτα. Προσωπική, ταπεινή γνώμη.
Όταν πεις πως ξέρεις αφενός κάτι και το ξέρεις και καλά, αυτό συνεπάγεται με το γεγονός ότι δεν έχεις να μάθεις τίποτα άλλο από αυτό, αφετέρου πόσο ανόητο να κάνεις το κοκόρι σε μια κοινωνία κοτέτσι κι αχταρμά που ενώ κάθε μέρα ξεπηδούν από παντού νέα δεδομένα, πράγματα, ειδήσεις και όχι μόνο, εσύ περηφανεύεσαι για τα «ξέρω» και τις τσιμεντωμένες σου ιδέες.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος άνθρωπέ μου, μαθαίνεις διαρκώς. Δε γαβγίζεις, ούτε φωνάζεις για να κεντρίσεις την προσοχή. Μαθαίνεις να ακούς, να νιώθεις, να φιλτράρεις, να δημιουργείς σφαιρικές απόψεις και όχι τίγκα πασπαλισμένες με μπεσαμέλ δογματισμού.
Οι γρήγορες κρίσεις είναι οι εύκολες κρίσεις κι αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, τότε μόνο για τα εύκολα δεν είσαι φτιαγμένος. Έχε μάτια και καρδιά ανοιχτά και άσε τα «ξέρω» σου στη μπάντα. Ούτε με αυτά γεννιέσαι, ούτε με αυτά πεθαίνεις. Αντιθέτως, αν έχεις μόνο αυτά, τότε η μοναξιά -αυτή που αργά σε σκοτώνει- μην αναρωτιέσαι γιατί έχει γίνει κολλητή σου το τελευταίο διάστημα… Ξέρει αυτή.
Μάρη Γαργαλιάνου, enallaktikidrasi.com
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου