Του Λουκά Βελιδάκη
Ξεκίνησα σχετικά μεγάλος για τα δεδομένα της εποχής. Στα 20 ήμουν και μάλιστα στην Αγγλία (όπου πάντα ήταν πανάκριβο). Κάπνιζα στο δωμάτιο της εστίας μου στο Πλίμουθ, αντίκρυ στο μεγάλο παράθυρο. Είχε μαγευτική θέα από τον 7ο όροφο, μαζί με το τσιγάρο ρέμβαζα και στοχαζόμουν για τη νέα μου ζωή.
Έκτοτε η έννοια και η πράξη του "καπνίζω" απέκτησε λες χαρακτήρα συρραφής με ποικίλες καταστάσεις: Καπνίζω λόγω άγχους, χαράς, θλίψης, προσμονής, οργής, ηδονής, χαλάρωσης, ματαίωσης, δικαίωσης. Κοντολογίς με όλα...
Το τσιγάρο ως έννοια και ως πράξη είχε τρόπον τινά μετατραπεί σε μέρος της λειτουργίας των νευρώνων. Η εντολή ερχόταν "φυσικά", σε υπερέβαινε. Δεν ήσουν κύριος των επιλογών, ήταν από πάνω "αυτό".
Εξ ου και πάμπολλες φορές, που προφανώς ενοχλούσες με την πράξη και στο έλεγαν, δεν έδινες σημασία. Σημασία είχε η "εντολή". Που σταδιακά της δίνεις (στο μυαλό σου) χαρακτήρα θεϊκό: μου το ζητάς και δεν μπορώ να το αρνηθώ.
Εξάρτηση είναι σκληρή, το ξέρω. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, κατά βάθος ένα βαθύ πηγάδι στην ψυχοσύνθεση σου είναι, που το έχεις φτιάξει μόνος σου, του έχεις δώσει το βάθος και το χαρακτήρα μόνος σου- κατά πάσα βεβαιότητα ασυναίσθητα, ως φυσική συνέχεια της ροής των γεγονότων της ζωής σου.
Πριν έξι μήνες ακριβώς ξάπλωσα σε διάφορα κρεβάτια. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Σε κρεβάτια νοσοκομείου εννοώ. Είχα πάθει κολπική μαρμαρυγή, μέχρι και σε ασθενοφόρο μπήκα...
Δύο μέρες μετά κι αφού βγήκα, το τσιγάρο είχε κοπεί από μόνο του. Εικάζω ότι η σειρά αυτή των (δραματικών για μένα) εξελίξεων είχε σπάσει τη "συρραφή" και η ψευδεπίγραφη αυτή ανάγκη είχε απλώς εξαφανιστεί. Ήταν κάπως αδιανόητο (μέσα μου): Δεν ήθελα να καπνίσω, παρότι μέχρι προχθές κάπνιζα 1,5 με 2 πακέτα την ημέρα.
Ήταν τόσο αδιανόητο που έφτασα πολλάκις σε σημεία γραφικότητας. Το έλεγα σε στενούς μου ανθρώπους -για 50η φορά ας πούμε- ωσάν να ήταν κάτι που έγινε τώρα. Το πιο πιθανό είναι ότι το έλεγα δυνατά για να το ακούσω ο ίδιος.
Άφηνα επίτηδες το τελευταίο -ιστορικό- πακέτο σε εμφανή σημεία στο σπίτι. Να το βλέπω και να ελέγξω την αντίδραση μου. Με άφηνε αδιάφορο. Μου έμοιαζε παραμυθένιο, απίστευτο, το ότι δεν θέλω να καπνίσω και δεν καπνίζω...
Ναι, απ' όταν το έκοψα πήρα 5 κιλά το πρώτο δίμηνο. Τα έχασα όμως με καλή διατροφή και δυνατή γυμναστική. Τώρα και η υγεία μου είναι καλύτερη από πριν και το σώμα μου.
Έξι μήνες μετά: Δεν θυμάμαι πως είναι να καπνίζεις. Δεν θυμάμαι πως είναι η ανάγκη να καπνίζεις. Σας ορκίζομαι όσο κι αν ακούγεται γελοίο. Δεν θυμάμαι! Βλέπω ανθρώπους να καπνίζουν και απλώς αναρωτιέμαι γιατί, με απορία μικρού παιδιού.
(Και για να μην ξεχνιόμαστε: 6 μήνες μετά, έχω εξοικονομήσει περί τα 1.200 ευρώ, που αλλιώς θα γίνονταν καπνός...).
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου