Λένε για τις περίφημες στιγμές «πού ήσουν όταν…». Μιλάνε όλο και συχνότερα γι’ αυτές, πρόσφατα έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος για μία εξ αυτών. Και είναι ένταση της στιγμής που θα καθορίσει τη δύναμη των αναμνήσεων. Πού ήσουν όταν κέρδισε η Ελλάδα το Euro; Πού ήσουν όταν χτύπησαν τα αεροπλάνα τους δίδυμους πύργους; Πού ήσουν όταν βγήκε η είδηση για το τσουνάμι στην Ινδονησία; Πού ήσουν όταν υποβιβάστηκε ο ΟΦΗ;
21 Μαρτίου του 2015 οι ποδοσφαιριστές της κρητικής ομάδας βγαίνουν για τελευταία φορά στο γήπεδο. Για τυπικούς λόγους. Οι περισσότεροι κλαίνε. Ο κόσμος κλαίει. Ο ΟΦΗ δεν υποβιβαζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία του, ωστόσο για πρώτη φορά έμοιαζε να μην υπάρχει προοπτική μπροστά του. Στο «Γεντί Κουλέ» δε θα γινόταν σέντρα, δε θα ακούγονταν συνθήματα, δε θα παιζόταν αγώνας. Η απόφαση της ΠΑΕ να αποσυρθεί από το πρωτάθλημα ήταν οριστική. Πού ήσουν, λοιπόν, όταν υποβιβάστηκε ο ΟΦΗ;
Ας πάρουμε όσους κέρδισαν τον Άρη την Πέμπτη. Ο Στρέζος ήταν στο Ρέντη. Ο Αργυρόπουλος στον Πανιώνιο. Ο Κομεσίδης στην Ξάνθη. Ο Μανώλης Μπολάκης ήταν στο γήπεδο του ΟΦΗ. Ο Γιάννης Ποτουρίδης είχε αντιμετωπίσει τρεις μέρες πριν τον ΟΦΗ ως παίκτης του Πανθρακικού. Ο Ανέστης Νάστος έπαιζε στη Β’ Εθνική. Ο Δημήτρης Μαχαίρας στον Λεβαδειακό. Ο Βασίλης Κουτσιανικούλης ήταν δακρυσμένος στο «Γεντί Κουλέ». Ο Σέρχιο Λεάλ έπαιζε με τον Ολυμπιακό μια μέρα μετά. Ο Πατρίκ Βουό αγρόν ηγόραζε στη Γεωργία. Ο Δημήτρης Μάνος βρισκόταν στον πάγκο της Βέροιας. Ο Νίκος Πορτουλίδης στον Ηρακλή. Ο Νίκος Βαφέας στον Αγροτικό Αστέρα. Ο Θανάσης Ντίνας ζούσε ακόμα το… όνειρο στον Παναθηναϊκό.
Και ο Νίκος Παπαδόπουλος; Εκείνος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Προετοίμαζε τον αγώνα του Ηρακλή με την Καλαμαριά και λίγο καιρό μετά θα πανηγύριζε την επιστροφή του γηραιού στη Super League. Δε θα αργούσε, όμως, να μιλήσει για την ομάδα που σημάδεψε την καριέρα του.
«Δεν είναι ότι καλύτερο να βλέπεις μια ομάδα που έχεις παίξει δέκα χρόνια, έχεις περάσει τεράστιες στιγμές, ίσως τις καλύτερες στην ιστορία της, να την βλέπεις να αποχωρεί από το πρωτάθλημα με τόσα προβλήματα. Η αλήθεια είναι ότι με στενοχωρεί πολύ αυτό που έχει γίνει. Και εμένα αλλά και ανθρώπους του ποδοσφαίρου που ξέρουν την ιστορία αυτής της ομάδας. Δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα αυτό που έχει γίνει».
Η… δολοφονία του Άβελ!
Ένα από τα πρώτα μαθήματα που μας προσφέρει η θρησκεία είναι ότι το θύμα δεν παίρνει τη δόξα! Κανείς δεν μιλάει για τον Αδάμ όσο για την Εύα και κανείς δε θυμάται τον Άβελ, παρά μόνο χρησιμοποιεί ως παράδειγμα τον Κάιν. Ο Παπαδόπουλος στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει από τα επώνυμα που συνοδεύεται πάντα από το πατρώνυμο και του Νίκου έμελλε να είναι από τα πιο χαρακτηριστικά.Το Άβελ τον ακολουθούσε σε όλη του την καριέρα, όπως η πορεία του στον ΟΦΗ, το γκολ με φάουλ κόντρα στην Περούτζια, η μνημειώδης τιμωρία των 16 αγωνιστικών και περισσότερο απ’ όλα, ο δάσκαλος. Ο Ευγένιος Γκέραρντ. Ο Νίκος Παπαδόπουλος έπαιξε από το 1990 ως το 1999 στον Όμιλο, ακολούθησε η περίοδος 1999-2004 στον Άρη κι έπειτα Ξάνθη, Καλαμαριά, Εργοτέλης, Αγροτικός Αστέρας και οι λοιπές, συχνά υποτιμητικές επιλογές που κάνουν οι ποδοσφαιριστές που αρνούνται να αποδεχτούν το φινάλε της καριέρας τους. Ο Παπαδόπουλος έπαιξε μέχρι τα 38 του χρόνια και μέτρησε συνολικά σε όλες τις εθνικές κατηγορίες 427 συμμετοχές.
Το τι θα έκανε μετά το είχε προ πολλού αποφασίσει. Την τελευταία χρονιά που αγωνίστηκε παρακολούθησε ταυτόχρονα τα μαθήματα για να πάρει το πρώτο του δίπλωμα UEFA, αλλά όταν λέμε προ πολλού εννοούμε πολύ προ πολλού. «Από 23 χρόνων, από τα πρώτα μου χρόνια στον ΟΦΗ, ξεκίνησα να μελετάω την προπονητική δίπλα στον Γκέραρντ. Έχω γράψει δεν ξέρω κι εγώ πόσα τετράδια με σημειώσεις από τις προπονήσεις του και τον τρόπο δουλειάς του. Πράγματα αμιγώς τεχνικά, αλλά και ό,τι αφορούσε τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία του».
Ο Ευγένιος Γκέραρντ δεν το ήξερε. Δηλαδή, κάτι είχε υποψιαστεί, όμως και ο ίδιος εξεπλάγην ευχάριστα ότι έμαθε τα νέα στην αγαπημένη του Ελιά. «Δεν ήξερα κάτι. Μια μέρα ανοίγω την τηλεόραση και τον βλέπω στον πάγκο της Ξάνθης. Πραγματικά είναι ωραίο να βλέπω τόσους παίκτες μου να γίνονται προπονητές. Βέβαια, δεν μπορώ να προβλέψω τι θα κάνει ως προπονητής ο Νίκος. Όμως είμαι σίγουρος πώς, αν έχει το ίδιο κέφι για δουλειά όπως όταν ήταν ποδοσφαιριστής, θα τα καταφέρει. Είναι ένα… σφουγγάρι. Ήθελε να μαθαίνει τα πάντα και όλο ρωτούσε. Ήξερα πως κάποιοι παίκτες μου έγραφαν ό,τι έκανα στις προπονήσεις, αλλά δεν ήξερα ποιοι είναι αυτοί».
Και δεν ήταν μόνο οι προπονήσεις. Ο Νίκος Παπαδόπουλος σημείωνε τον εβδομαδιαίο κύκλο της προπόνησης, ανέλυε τα ματς μετά το τέλος τους, ωστόσο το εντυπωσιακό στον Γκέραρντ ήταν η επαφή του με τους παίκτες. «Ήξερε πώς να περάσει κάτι στους παίκτες με πειθαρχία και σεβασμό και όχι με αυταρχικό τρόπο. Σου δημιουργούσε την ψυχολογία ότι είσαι ο καλύτερος και ότι γι’ αυτό πρέπει να κερδίσεις. Το έκανε ξεχωριστά σε κάθε παίκτη».
Δίπλα στον Γκέραρντ ο νυν τεχνικός του ΟΦΗ έκανε τα καλύτερα ματς της καριέρας του. Μέχρι και τέσσερα γκολ σε έξι ευρωπαϊκά ματς έφτασε στο σημείο να πετύχει στη σεζόν που στην Ελλάδα ήταν τιμωρημένος για 17 ματς, κατόπιν απόφασης του αθλητικού δικαστή Ερωτόκριτου Ερωτοκρίτου στις 3 Οκτωβρίου του 1997. Αιτία ήταν η επίθεση στον επόπτη του αγώνα Δημήτρη Τζαχαλή στις 27 Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους στο ματς του ΟΦΗ με τον Ολυμπιακό. Στα 26 του χρόνια έχασε το μισό πρωτάθλημα κι ένα χρόνο μετά έφυγε από το Ηράκλειο, αφού δεν κατάφερε να συμφωνήσει με τη διοίκηση των Κρητικών.
Και κάπως έτσι έγινε ξανά κάτοικος Θεσσαλονίκης.
Το λιμάνι της αγωνίας…
Να παίξουμε ξανά το παιχνίδι: Πού ήσουν όταν ο Νίκος Παπαδόπουλος ξεπέρασε τον Τάις Λίμπρεχτς; Υπάρχει και η αντίστροφη ερμηνεία. Κανείς δε θα θυμάται, παρά μόνο οι στενοί του συγγενείς και ο ίδιος. Ο Έλληνας τεχνικός ήταν χαμένος στις σκέψεις του, το βράδυ που έγραφε ιστορία. 16 Οκτωβρίου του 2016 έγινε ο προπονητής με τα περισσότερα ματς στην ιστορία του Ηρακλή και το ίδιο βράδυ παραιτήθηκε.
Η Κρήτη ήταν η αγάπη του. Εκεί γεννήθηκαν τα παιδιά του, εκεί έζησε δέκα μεστά χρόνια, αλλά στη Θεσσαλονίκη θα έβρισκε – μετά από μια δεκαετία περιπλάνησης το λιμάνι του. Ήταν ο Ηρακλής. Ο Νίκος Παπαδόπουλος έκανε όσα έπρεπε. Παρακολουθούσε ομάδες στο εξωτερικό, διάβαζε, έβλεπε, μάθαινε, αποτύγχανε, έτρωγε τα μούτρα του, απολυόταν, παραιτούταν. Εν ολίγοις, γινόταν (έτοιμος) προπονητής.
Θερμαϊκός, Ξάνθη Ολυμπιακός Λευκωσίας, Εθνικός Άχνας, Καβάλα, Παναχαϊκή και ξαφνικά το 2014 ο Ηρακλής. Ξαφνικά ως προς την απομάκρυνση του Γκιγιέρμο Όγιος Απρίλιο μήνα και ξαφνικά ως προς τη σύζευξη δυο δρόμων που έμοιαζαν για χρόνια παράλληλοι. «Το 1987 όταν έπαιζα στο Κιλκίς δοκιμάζομαι στον Ηρακλή και επιλέγουν εμένα και τον Χρήστο Κωστή. Όμως για κάποιο λόγο που δεν θέλω να πω αν και ήμουν με το στυλό στο χέρι, πήγα τελικά στον Κιλκισιακό. Το 2002, ο Γκέραρντ, είναι στον Ηρακλή και μου λέει, «Νίκο, πήρα Μαχλά, τον Κιάσσο, αν πάρω και εσένα θα μου πούνε πως πήρα όλο τον ΟΦΗ». Δεν ήρθα ποτέ σαν παίκτης, ήρθα όμως ως προπονητής».
Και σαν προπονητής στέριωσε. Στέριωσε σαν τον δάσκαλό του, αν και θα ήταν αδιανόητο να τον φτάσει. Αδιανόητο είναι για οποιονδήποτε στην Ελλάδα να πλησιάσει το ρεκόρ του Ευγένιου Γκέραρντ. Έμεινε στον Ηρακλή περίπου 2,5 χρόνια. Τον οδήγησε στην επιστροφή του στη Super League, τον οδήγησε μέσα από περήφανες προκρίσεις (σ.σ. ειδικά εκείνη στην Τρίπολη) στα ημιτελικά του κυπέλλου, όμως αποχώρησε όταν δεν άντεχε άλλο τον μαρασμό του συλλόγου.
«Ήμουν σχεδόν 3 χρόνια στον Ηρακλή και δέθηκα με την ομάδα. Το καλοκαίρι ήρθαν δύσκολες στιγμές για το σύλλογο και αποφάσισα να μην εγκαταλείψω. Ωστόσο, δεν γίνεται όλα να περνούσαν από το χέρι μου. Έφτασε η στιγμή που δεν άντεχα και αποφάσισα να παραιτηθώ. Δεν μπορούσα να αφοσιωθώ στο αγωνιστικό κομμάτι μόνο. Προσπαθούσα να βοηθάω και ψυχολογικά τους παίκτες, άλλα δεν γινόταν να τα περιμένουν όλα από εμένα».
Το σοκ ήταν μεγάλο. Για τον ίδιο, που καμιά φορά ξεχνιόταν και έπαιρνε το δρόμο προς τη Μίκρα για να πάει στην προπόνηση, αλλά και για την οικογένειά του. Για τα παιδιά του, για τον γιο του που έπαιζε στον Ηρακλή, για τη σύζυγό του, ακόμα και για τους γονείς του, τον Άβελ και την Χριστίνα. Ο Νίκος Παπαδόπουλος πήρε χρόνο για τον εαυτό του και αποφάσισε να περιμένει κάτι που θα τον προκαλούσε επαγγελματικά.
«Θα προσέξω πολύ την επιλογή μου», δήλωνε σε συνέντευξή του για να συμπληρώσει πως «θα σκεφτώ πολύ σοβαρά να αλλάξω κατηγορία. Εκτός αν είναι κάτι εξαιρετικό που να με εμπνέει». Εκείνο που θα τον ενέπνεε εμφανίστηκε τον Ιανουάριο του 2017. Ο ΟΦΗ στην ανακοίνωση της πρόσληψής κατέληγε με το συναισθηματικό «Νίκο, καλώς ήρθες σπίτι σου». Και μετά από πολλά επεισόδια παραμένει «σπίτι του». Άντεξε στις δυσκολίες, έκλεισε τα αυτιά στις σειρήνες και, πλέον, ετοιμάζεται να ηγηθεί της κρητικής ομάδας στην επιστροφή της στη Super League.
Στις 4 Απριλίου ο Νίκος Παπαδόπουλος, του Άβελ, ήταν στο «Γεντί Κουλέ». Εσύ πού ήσουν όταν ανέβηκε ξανά ο ΟΦΗ;
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου