Όταν πέρσι άκουσα για πρώτη φορά ότι καλείται μια πορεία για την μέρα της γυναίκας στη Βαρκελώνη, αποκλειστικά για γυναίκες και τρανς γυναίκες, πολλές ενστάσεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου.
Κείμενο - Εικόνες: Μαρία Χατζή
Ο αποκλεισμός των αντρών από την πορεία δεν είναι φασισμός; ο φεμινισμός δεν παλεύει για την ισότητα, άρα όλοι πρέπει να είναι καλοδεχούμενοι; Γιατί μόνο γυναίκες και τρανς;
Προσπάθησα να εκφράσω αυτές τις ενστάσεις σε έναν φίλο Καταλανό, ο οποίος απλά με κοίταξε περίεργα. Αποφάσισα να πάω του χρόνου και να δω από κοντά.
Έτσι, φέτος πήγα στo κάλεσμα. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Joanie και ξεχύθηκε στους δρόμους της Γκρασιας με 3.000 διαδηλώτριες. Έντονος ο παλμός και το αίσθημα της συντροφικότητας με ισχυρό το φεμινιστικό αλλά και το αντιφασιστικό και αντικαπιταλιστικό στοιχείο.
Πανό με συνθήματα κατά των δολοφονιών των γυναικών σε πολλά μέρη του κόσμου, την σεξιστική βία και άλλα. Ακούστηκαν συνθήματα όπως: "Είμαστε φεμινίστριες και αντικαπιταλίστριες και δεν μπορείτε να μας ελέγξετε" και " Η ζωή, οι επιλογές, το μουνί μου δεν υπόκειται στο πατριαρχικό σύστημα".
Καταλήγοντας, ήταν μια πολύ δυνατή πορεία που απάντησε στις ενστάσεις μου. Γιατί οφείλουμε να (ξανα)δημιουργήσουμε θηλυκά πρότυπα σε αυτούς τους χώρους και καινούριες αναφορές. Γιατί μπορούμε και μόνες μας. Και τέλος γιατί μας αρέσει.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου