Ως γνωστόν, στις 21 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε η γνωστή συζήτηση στη Βουλή για την υπόθεση της Νοβάρτις, με το γνωστό αλαλούμ των δέκα καλπών και την γνωστή απεχθή εικόνα που σχημάτισε ο ελληνικός λαός.
Η ημέρα αυτή μπορεί στο εξής να χρησιμοποιείται ως case study για το πώς με την προπαγάνδα και την κατασκευή γεγονότων καλύπτονται και εξαφανίζονται από τα μάτια της κοινής γνώμης τα πραγματικά γεγονότα. Πώς δηλαδή επιτυγχάνονται οι γνωστές προπαγανδιστικές μέθοδοι της πλημμυρίδας, της καθυστέρησης και της εναλλακτικής και επιλεκτικής ενημέρωσης. Πώς δηλαδή επιτυγχάνεται η συσκότιση.
Εκείνη την ημέρα συνέβησαν άλλα, πολύ σημαντικότερα γεγονότα, που αποδεικνύουν ότι έχουν κάνει την επανεμφάνισή τους όλοι οι εθνικοί μας εφιάλτες μαζί.
Τα έμαθε, βέβαια, ο κόσμος αυτά τα γεγονότα, αλλά η μέθοδος της καθυστέρησης οδηγεί πάντα στην άμβλυνση των αντιδράσεων της κοινής γνώμης.
Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, είχαμε την κορύφωση της κρίσης στην Κύπρο και των επιθετικών τουρκικών προκλήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, με τη νέα NAFTEX και το μπλόκο της γεώτρησης από τουρκικά πλοία. Με αποτέλεσμα η ιταλική εταιρία ΕΝΙ να φθάσει στο σημείο να διακόψει τις εργασίες της.
Εκείνη την ημέρα είχαμε και νέες υπερπτήσεις τουρκικών αεροσκαφών πάνω από τους Φούρνους και το Αγαθονήσι.
Και εκείνη την ημέρα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ υποδέχθηκε στο Βερολίνο τον κ. Ζάεφ αποκαλώντας τον «Μακεδόνα πρωθυπουργό», ενώ πάνω από δύο φορές αποκάλεσε την ΠΓΔΜ «Μακεδονία».
Αλλά, όπως είδατε, με το θέμα εκείνη τουλάχιστον την ημέρα δεν ασχολήθηκε κανείς.
Ούτε, βέβαια, κανείς συνδύασε τη στάση της κ. Μέρκελ με το γεγονός ότι μόλις την προηγουμένη της είχε τηλεφωνήσει ο κ. Τσίπρας για να συζητήσουν, όπως επισήμως ανακοινώθηκε, τα θέματα της Τουρκίας και της ΠΓΔΜ.
Τι της είπε ο κ. Τσίπρας και εκείνη πήγε αεράτη αεράτη την επομένη στη συνάντηση με τον «Μακεδόνα» φίλο του κ. Τσίπρα;
Ούτε αυτό το ερώτημα ετέθη.
Οπότε, γιατί να θυμηθεί κανείς πως στις 23 Σεπτεμβρίου 2014, κατά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο και στις κοινές δηλώσεις με την Γερμανίδα καγκελάριο, η κ. Μέρκελ, σε ερώτηση δημοσιογράφου του σκοπιανού τμήματος της Ντόιτσε Βέλλε, είπε «δεν μιλήσαμε για το ζήτημα της ονομασίας της χώρας αυτής». Προσέξατε; «Της χώρας αυτής».
Τότε, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας αποκαλούσαν τον Σαμαρά «πιστό μερκελιστή», που διακατέχεται από «αμετανόητο μερκελισμό», ο οποίος έδωσε «θλιβερή εικόνα πρωθυπουργού» που «εκθέτει τον ίδιο και τη χώρα», υποστηρίζοντας ότι η Μέρκελ ήταν «το τελευταίο αποκούμπι του για να διατηρηθεί στην εξουσία».
(Από τότε, βέβαια, έχουμε χάσει τον λογαριασμό των συναντήσεων και των τηλεφωνικών επικοινωνιών του Τσίπρα με τη Μέρκελ…)
Όσο για τον άλλο, τον Καμμένο, είχε δηλώσει ότι ο Σαμαράς «υπέβαλε τα σέβη του στην εμπνεύστρια της καταστροφικής πολιτικής. Αυτό είναι το τελευταίο αντίο ενός προσκυνημένου πολιτικού»…
Έτσι ακριβώς!
Και για να μην το ξεχάσω – και σε αντιδιαστολή με το ακραίο διχαστικό κλίμα που επικράτησε στη χώρα μας στις 21 Φεβρουαρίου:
Εκείνη την ημέρα, υπήρξε στη Λευκωσία σύσκεψη όλων των αρχηγών των κομμάτων υπό την προεδρία του κ. Αναστασιάδη και μετά εξεδόθη κοινό ανακοινωθέν που καταδικάζει τη στάση της Τουρκίας.
Το μόνο κόμμα που έσπευσε αμέσως μετά να κάνει καταγγελτικές δηλώσεις ήταν το ΑΚΕΛ, του οποίου ο πρόεδρος ανέφερε πως «κατέρρευσαν ως χάρτινος πύργος τα συνθήματα ότι η Κύπρος έχει συμμαχίες και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική».
Τυχαίο;
Υ.Γ. Και για να παρηγορηθούμε: Είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που δεν λειτούργησε η προπαγανδιστική μέθοδος του «μεγάλου ψέματος» (σύμφωνα με τον Γκέμπελς η κοινή γνώμη πιστεύει ευκολότερα ένα μεγάλο ψέμα από ένα μικρό ψέμα, καθώς ουδείς διανοείται να αμφισβητήσει ένα μεγάλο ψέμα, ουδείς φαντάζεται πως είναι δυνατόν να λέγονται τόσο μεγάλα ψέματα). Η κυβέρνηση κατέφυγε στη μέθοδο αυτή, στήνοντας κάλπες για δύο πρώην πρωθυπουργούς, τον επίτροπο, τον κεντρικό τραπεζίτη και έξι υπουργούς, προκειμένου να γίνει πειστική. Αλλά δεν την πίστεψαν. Εκτός και αν ενδιαφέρεται πλέον μόνο για το κοινό που την πιστεύει ό,τι και να λέει.
Σοφία Βούλτεψη
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου