ΑΝΑΠΗΡΙΑ: μία λέξη που εύκολα προφέρεται από τα χείλη πολλών, αλλά με μεγάλη δυσκολία γίνεται αποδεκτή από εκείνους που την βιώνουν, από το συγγενικό τους περιβάλλον και ακόμη δυσκολότερα από την κοινωνία.
Η αναπηρία είναι μία λέξη σκληρή, γιατί στα παλαιότερα χρόνια τους αναπήρους (με κινητικές ή νοητικές δυσκολίες) τούς γυρνούσαν την πλάτη, τούς άφηναν στο περιθώριο και πολλοί συγγενείς και φίλοι τους δεν ήθελαν να τους αναφέρουν καθόλου στις συζητήσεις τους.
Η αναπηρία είναι μία λέξη σκληρή, γιατί στα παλαιότερα χρόνια τους αναπήρους (με κινητικές ή νοητικές δυσκολίες) τούς γυρνούσαν την πλάτη, τούς άφηναν στο περιθώριο και πολλοί συγγενείς και φίλοι τους δεν ήθελαν να τους αναφέρουν καθόλου στις συζητήσεις τους.
Τούς θεωρούσαν ντροπή, ίσως και κατάρα, τούς «μαντάλωναν» μέσα σε ένα ίδρυμα ή σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού και δεν ήθελαν να τους δει κανένα μάτι.
Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό, τούς αποδέχονται μέσα στην οικογένεια, ασχολούμενοι μαζί του με διάφορα ενδιαφέροντα και το κυριότερο είναι ότι γίνονται αποδεκτοί στην ίδια την κοινωνία με διάφορες δομές που λειτουργούν, Ειδικά Σχολεία, Κέντρα Κοινωνικής Στήριξης, Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης, αλλά και Συλλόγους (ΒΗΜΑΤΙΖΩ), που φροντίζουν γι’ αυτούς.
Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό, τούς αποδέχονται μέσα στην οικογένεια, ασχολούμενοι μαζί του με διάφορα ενδιαφέροντα και το κυριότερο είναι ότι γίνονται αποδεκτοί στην ίδια την κοινωνία με διάφορες δομές που λειτουργούν, Ειδικά Σχολεία, Κέντρα Κοινωνικής Στήριξης, Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης, αλλά και Συλλόγους (ΒΗΜΑΤΙΖΩ), που φροντίζουν γι’ αυτούς.
Έχουν λοιπόν αναγνωριστεί από την κοινωνία και βοηθιούνται από την πολιτεία, όπου μεγάλο ρόλο σ’ αυτό το κομμάτι παίζει η Εθνική Συνομοσπονδία Αναπήρων - παρόλο που η τελευταία τάση είναι να μειώνονται πολλά επιδόματά τους στο όνομα της οικονομικής κρίσης - όμως οι αγώνες και οι διεκδικήσεις συνεχίζονται.
Αξίζει να αναφερθώ στον φίλο Ανδρέα Σκούπουρα, Αντιδήμαρχο Κέρκυρας, που με δάσκαλο και βοηθό του την ίδια του την αναπηρία, κατάφερε και τοποθετήθηκαν το καλοκαίρι ράμπες πρόσβασης στη θάλασσα σε πάμπολλες παραλίες του νησιού, όπου τα άτομα με αναπηρία της Κέρκυρας αλλά και πολλοί παραθεριστές με κινητικά προβλήματα απολαμβάνουν τα θαλάσσια μπάνια τους.
Ευχαριστώ την Παναγιά που μέσα από μία δεύτερη συνάντηση με τον καρκίνο, βιώνω και εγώ η ίδια την αναπηρία, με τον ακρωτηριασμό ενός μαστού, κάτι το οποίο δεν το είχα βιώσει πριν από δέκα χρόνια στην πρώτη μου περιπέτεια, και αντιλαμβάνομαι πραγματικά ότι η ομορφιά της ζωής μπορεί να συνεχιστεί και δίχως κάποιο από τα μέλη μας, οι αγώνες και οι μάχες χωρίς αυτά γίνονται πιο ελκυστικές και πιο ενδιαφέρουσες, και το κυριότερο είναι ότι θα πρέπει να αντιληφθούμε όλες και όλοι ότι η γυναικεία ομορφιά, δεν επικεντρώνεται ούτε σε δυο γαλανά μάτια, ούτε σε μία αφράτη επιδερμίδα, ούτε σε ένα λυγερό κορμί, ούτε σε δύο ελκυστικούς μαστούς, αλλά λάμπει και αστραποβολά μέσα από ένα πεντακάθαρο μυαλό, ένα γυναικείο ταπεραμέντο, μια γυναικεία διαίσθηση και κυρίως μία γυναικεία δυνατή ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, όταν καταφέρνει να αποβάλλει όλες τις «αναπηρίες», εντός και εκτός εισαγωγικών, με τον τρόπο που εκείνη γνωρίζει.
Συγχαίρω όλες τις γυναίκες που με έναν ή με κανένα μαστό, συνεχίζουν την ζωή τους, και τις προτρέπω να πλαισιώσουν το Σύλλογο Καρκινοπαθών Κιλκίς & Παιονίας «ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ», ώστε να δώσουμε όλες μαζί μαθήματα ζωής και δύναμης σε όλους εκείνους τους αρτιμελείς που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι μόνον η εξωτερική της εμφάνιση αλλά η εσωτερική της άνεση.
Υ.Γ.
Παράλειψή μου η μη αναφορά μου και στους άνδρες εκείνους που είτε χωρίς μάτι, είτε χωρίς πόδι, είτε χωρίς….μαστό, δεν κλειδαμπαρώνονται, αλλά αυξάνουν τις δραστηριότητές τους, είτε τις καλλιτεχνικές (Κώστας Μανασής), είτε τις συνδικαλιστικές (Νίκος Αβραμίδης), είτε τις διεκδικητικές εκτός συνόρων (Γιάννης Βαρδακαστάνης)
Αξίζει να αναφερθώ στον φίλο Ανδρέα Σκούπουρα, Αντιδήμαρχο Κέρκυρας, που με δάσκαλο και βοηθό του την ίδια του την αναπηρία, κατάφερε και τοποθετήθηκαν το καλοκαίρι ράμπες πρόσβασης στη θάλασσα σε πάμπολλες παραλίες του νησιού, όπου τα άτομα με αναπηρία της Κέρκυρας αλλά και πολλοί παραθεριστές με κινητικά προβλήματα απολαμβάνουν τα θαλάσσια μπάνια τους.
Ευχαριστώ την Παναγιά που μέσα από μία δεύτερη συνάντηση με τον καρκίνο, βιώνω και εγώ η ίδια την αναπηρία, με τον ακρωτηριασμό ενός μαστού, κάτι το οποίο δεν το είχα βιώσει πριν από δέκα χρόνια στην πρώτη μου περιπέτεια, και αντιλαμβάνομαι πραγματικά ότι η ομορφιά της ζωής μπορεί να συνεχιστεί και δίχως κάποιο από τα μέλη μας, οι αγώνες και οι μάχες χωρίς αυτά γίνονται πιο ελκυστικές και πιο ενδιαφέρουσες, και το κυριότερο είναι ότι θα πρέπει να αντιληφθούμε όλες και όλοι ότι η γυναικεία ομορφιά, δεν επικεντρώνεται ούτε σε δυο γαλανά μάτια, ούτε σε μία αφράτη επιδερμίδα, ούτε σε ένα λυγερό κορμί, ούτε σε δύο ελκυστικούς μαστούς, αλλά λάμπει και αστραποβολά μέσα από ένα πεντακάθαρο μυαλό, ένα γυναικείο ταπεραμέντο, μια γυναικεία διαίσθηση και κυρίως μία γυναικεία δυνατή ψυχή που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, όταν καταφέρνει να αποβάλλει όλες τις «αναπηρίες», εντός και εκτός εισαγωγικών, με τον τρόπο που εκείνη γνωρίζει.
Συγχαίρω όλες τις γυναίκες που με έναν ή με κανένα μαστό, συνεχίζουν την ζωή τους, και τις προτρέπω να πλαισιώσουν το Σύλλογο Καρκινοπαθών Κιλκίς & Παιονίας «ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ», ώστε να δώσουμε όλες μαζί μαθήματα ζωής και δύναμης σε όλους εκείνους τους αρτιμελείς που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι μόνον η εξωτερική της εμφάνιση αλλά η εσωτερική της άνεση.
Υ.Γ.
Παράλειψή μου η μη αναφορά μου και στους άνδρες εκείνους που είτε χωρίς μάτι, είτε χωρίς πόδι, είτε χωρίς….μαστό, δεν κλειδαμπαρώνονται, αλλά αυξάνουν τις δραστηριότητές τους, είτε τις καλλιτεχνικές (Κώστας Μανασής), είτε τις συνδικαλιστικές (Νίκος Αβραμίδης), είτε τις διεκδικητικές εκτός συνόρων (Γιάννης Βαρδακαστάνης)
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου