Την είδα στο «Αυλαία» στη Θεσσαλονίκη. Η Ελένη Καστάνη αλώνει τη σκηνή με το πληθωρικό ταλέντο της επί δυο ώρες. Αυτή και το κοινό της.
Η Σίρλεϋ και ο τοίχος της. Δυο συνιστώσες μιας παράστασης που συγκινεί, ψυχαγωγεί, διασκεδάζει, διδάσκει. Ότι ο άνθρωπος οφείλει να αγαπά και να προσέχει και τον εαυτό του.
Η υπόθεση
Η Σίρλεϋ, μια Αγγλίδα λίγο μετά τα 50, είναι μητέρα δύο ενήλικων παιδιών και σύζυγος ενός άνδρα που η σχέση τους μοιάζει τελειωμένη από καιρό. Κύριο μέλημα της είναι να ετοιμάζει το φαγητό προκειμένου να το βρίσκει έτοιμο ο σύζυγός - αφέντης όταν επιστρέφει σπίτι. Μοναδική της συντροφιά ο τοίχος της κουζίνας με τον οποίο συνομιλεί ατελείωτες ώρες με παρηγοριά ένα ποτήρι κρασί. Μια φεμινίστρια φίλη της κερδίζει ένα ταξίδι για δύο στην Ελλάδα και τότε αποφασίζει να διεκδικήσει αυτό που της αξίζει: την ελευθερία της, εξωτερική και, κυρίως, εσωτερική. Οι προσδοκίες της στην άγνωστη χώρα που φαντάζει ως γη της επαγγελίας, ένα τραπεζάκι μπροστά στη θάλασσα, ένα αγιόκλημα, ένα φλερτ, πράγματα απλά που, ωστόσο, ζωντανεύουν το όνειρό της και τη χαμένη της ελπίδα, την κάνουν να πιστέψει στον εαυτό της και να πατήσει πόδι στο κατεστημένο.
Η παράσταση.
Η Σίρλεϋ - Ελένη εμφανίζεται ως γυναίκα της διπλανής πόρτας. Που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς σε οποιαδήποτε κοινωνία του δυτικού κόσμου. Ζει και κινείται σε όρια τόσο στενά, όσο τα τετραγωνικά του σπιτιού της και δη, της κουζίνας της. Συνηθισμένες, καθημερινές στιγμές, κοινοτοπίες που είτε τις υπογράφει Άγγλος είτε Έλληνας συγγραφέας, μοιάζουν να είναι απομαγνητοφωνημένες εξομολογήσεις νοικοκυράς με απωθημένα. Θα μπορούσε ακόμη, να είναι ενότητα μεσημεριανής gossip εκπομπής. Το έργο σκηνοθέτησε, λέει το πρόγραμμα, η Πέμη Ζούνη. Έχει μια βαρύτητα το όνομα, η σκηνοθεσία πάλι, καμία. Έχει όμως η παράσταση την Ελένη Καστάνη στη σκηνή. Και αυτό αρκεί. Η ηθοποιός είναι χαρισματικό πλάσμα. Κερδίζει τον θεατή από την είσοδό της. Μπορεί εύκολα να ξεκλειδώσει σφραγισμένα κιτάπια του μυαλού με ένα χαμόγελο ή με ένα της δάκρυ. Γιατί κλαίει και γελάει αληθινά. Στ’ αλήθεια συγκινείται, στ’ αλήθεια τρέχουν τα μάτια και η μύτη, στ’ αλήθεια ξεκαρδίζεται, στ’ αλήθεια πονάει, νοσταλγεί, αυτοσαρκάζεται. Παίζει με τον ρόλο και τον εαυτό της. Με τον σωματότυπό της ρίχνει «παραγάδι» και πιάνει «λαυράκια», εφόσον οι θεατές τη συνοδεύουν παντού. Στο ταξίδι της στην Ελλάδα και στα νησιώτικα στενά . Στο ταβερνάκι και στη θάλασσα. Στο ξενοδοχείο και στο αεροπλάνο. Οι γυναίκες την έχουν ήδη λατρέψει, γιατί τους δείχνει με το δάχτυλο ποιες είναι, χωρίς να ντρέπεται που μπερδεύει την κληρωτίδα με την κλειτορίδα. Οι άνδρες την αγαπούν κατά τη διάρκεια, επειδή τους ξεμπροστιάζει ντόμπρα και απενοχοποιημένα. Στο φινάλε την αποθεώνουν όλοι κι εκείνη στέλνει φιλιά μουσκεμένα από τα δάκρυά της.
Δείτε την παράσταση για την Ελένη Καστάνη. Είναι ο μόνος λόγος, αλλά ισχυρός, πολύ ισχυρός!
Συντελεστές:
Σίρλεϋ Βαλεντάιν η Ελένη Καστάνη
Μετάφραση : Αλέξανδρος Ρήγας
Σκηνοθεσία : Πέμη Ζούνη
Κοστούμια : Έβελιν Σιούπη
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου