Στη χώρα των κύκλων, την Κυκλοχώρα, όλα τα σχήματα είναι όμορφα βολεμένα, τακτοποιημένα, μια χαρά, ταμπουρωμένα μέσα στον κύκλο που έχει δημιουργήσει το καθένα για τον εαυτό του.
Μέσα στο καβούκι του κάθε σχήμα νιώθει ωραία και καλά και δεν έχει διάθεση να σπάσει την κρούστα της ασφάλειας και της καλοπέρασής του, να γκρεμίσει το περιτείχισμα που έχει υψώσει γύρω του και να διαταράξει την πάγια «τάξη πραγμάτων».
Τι γίνεται όμως όταν ξαφνικά γίνει κάτι, αν σπάσει ο… «ρόμβος», ο διάβολος δηλαδή, το ποδάρι του και καταφτάσει κανένας παρείσακτος; Ένας ξένος, κάποιος που δεν είναι του σιναφιού, ένας που δεν έχει σχέση με κανέναν από τους κύκλους της κυκλοχώρας, Ένας που, για κάποιο λόγο, είναι διαφορετικός; Ένα γεωμετρικό σώμα με σχήμα τρίγωνο!
Στων κύκλων τη χώρα
για κακή του ώρα
βρέθηκε ένα τρίγωνο.
Πω πω! Αλίμονο!
[…]
Κι ένας με πούρο, ίδιος βαρέλι,
«Ο ξένος», είπε, «εδώ τι θέλει;
Ξέφραγο αμπέλι έγινε τώρα,
αγαπητοί μου, η κυκλοχώρα.
Έτσι όπως πάει πλέον το πράμα,
ευθείες, κύκλοι, γωνίες, αντάμα,
πρόβλημα βλέπω στην εργασία.
Γι’ αυτό ελάτε, συνεργασία!»
Ένα τρίγωνο στη χώρα των κύκλων! Συμφορά, μεγάλη συμφορά! Αλίμονο! Πάνε όλα στράφι! Αναστάτωση, χαμός. Σήμανε συναγερμός. Αδύνατο να δεχτούν ένα ξένο σώμα, ένα σχήμα που δεν ανήκει σε κανέναν κύκλο. Πρέπει κάτι να κάνουν για να απαλλαγούν όσο το δυνατό γρηγορότερα από αυτό. Ανάγκη να τον πετάξουν έξω, να μην τον δεχτούν τον ξένο. Γιατί δεν είναι κύκλος. Γιατί έχει γωνίες.
Ο Γιώργος Σακελλαρίδης δεν έμεινε απαθής και αδιάφορος, αντιμετώπισε όμως το πρόβλημα ως θέμα του βιβλίου του με έναν, ίσως, εντελώς διαφορετικό τρόπο προσέγγισης και διαχείρισης: Με τη βοήθεια του καλού ίσαμε τέλειου στίχου και της υπέροχης, της απολαυστικής μουσικής του […] κατάφερε να στήσει μια κοινωνία φανταστικών πλασμάτων όπου όλοι έχουν θέση.
Μπροστά στο κακό που έφτασε στην κυκλοχώρα ήταν ανάγκη να βρουν μια λύση όλοι μαζί οι κύκλοι και ν’ αποφασίσουν περί του πρακτέου. Και να τι έκαναν:
Και μαζευτήκαν για να τα πούνε.
Πολύ πασχίσανε λύση να βρούνε.
«Έξω, να φύγει, φτάνουν οι φίλοι!
Δεν είναι ούτε καν μία καμπύλη».
Είπανε, είπανε, και τι δεν είπανε. Άλλος το κοντό κι άλλος το μακρύ του και σε καμιά συμφωνία δεν κατέληγαν. Εξέτασαν όλες τις εκδοχές και τις παραμέτρους, τις επιπτώσεις που θα είχε στη δική τους ζωή η αποδοχή ενός ξένου, ας ήταν γεωμετρικό σχήμα, αφού δεν θα είχε κύκλο δεν είχε θέση ανάμεσα στους κύκλους. Τα πνεύματα οξύνθηκαν, έφτασαν σε αδιέξοδο. Πιο πολύ αντιδραστικός ήταν ο Φούσκας, ο πιο φουσκωμένος κύκλος, ο φανατικότερος όλων, όνομα και σχήμα!
Και να χτυπιέται και να αφρίζει!
«Άει στο ρόμβο!» τέλος ψελλίζει.
Κόντεψε να σκάσει από τις φωνές και αποτέλεσμα δεν έφερνε. Την κατάσταση έσωσε ο «Τοσοδούλης, ο Μπαλάκης, Πινγκπονάκης» που έχωνε τη μυτούλα του παντού κι έβρισκε λύση στα πιο δύσκολα. Πήρε τον λόγο κι έβαλε τα πράγματα σε τάξη:
«Τρέξτε να δείτε, ελάτε τώρα!
Κάτι αλλάζει στην κυκλοχώρα.
Το κάθε σχήμα με τ’ άλλα δένει,
μα η στρογγυλάδα δείτε πώς μένει!»
Έτσι, τα σχήματα, οι κύκλοι στη χώρα των κύκλων τα βρήκαν με το τρίγωνο αφού το έκλεισαν κι εκείνον σε κύκλο, το πολιτογράφησαν, του έδωσαν υπηκοότητα. Τι γίνεται όμως στις κοινωνίες των ανθρώπων, όταν βρίσκονται στην ανάγκη να δεχτούν κάποιον διαφορετικό; Εκεί, δεν είναι εύκολο να βρεθεί εύκολα λύση, να λειανθούν οι γωνίες, υπάρχουν πολλές αγκυλώσεις και αναφύονται πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα σχέσεων και όχι μόνο.
Ο ρατσισμός, ως κοινωνικό φαινόμενο και πρόβλημα, η μη παραδοχή και αποδοχή της διαφορετικότητας οποιασδήποτε μορφής και προελεύσεως του άλλου, είναι παγκόσμιο και διαχρονικό. Στις μέρες μας, ο φυλετικός ρατσισμός που μεταφράζεται σκόπιμα ή μη σε ξενοφοβία, έχει πάρει, ανεξέλεγκτα, τεράστιες, ανησυχητικές ως επικίνδυνες διαστάσεις. Δημιουργεί προστριβές και τεράστια προβλήματα, όχι μόνο στις διανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και στις διακρατικές σχέσεις των λαών, όπως συμβαίνει με ορισμένα κράτη της Ενωμένης Ευρώπης που οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν δέχονται στη χώρα τους ανθρώπους από τα πλήθη των προσφύγων.
Ωστόσο, όσο σημαντικό και ακανθώδες είναι το πρόβλημα με τους πρόσφυγες, άλλο τόσο σημαντικά είναι και τα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά στις σχέσεις των ανθρώπων της ίδιας κοινωνικής ομάδας, ακόμα και της ίδιας οικογένειας. Όπως ένας παχύσαρκος, ένας πολύ ισχνός, εκείνος που ντύνεται διαφορετικά, ένα αγόρι που παίζει με κούκλες, αυτός που φοράει σκουλαρίκι στο φρύδι του ή στη μύτη κι εκείνη που ντύνεται σαν καλογριά…
Ο ρατσισμός, ένα κοινωνικό πρόβλημα, είναι ένα θέμα πολύ χρησιμοποιημένο στις μέρες μας ως θέμα εκμετάλλευσης από συγγραφείς κυρίως παιδικών βιβλίων και ταλαιπωρημένο, όσο ταλαιπωρημένοι είναι και οι κακόμοιροι οι άνθρωποι που ο πόλεμος τους ανάγκασε να εκπατριστούν και να γίνουν πρόσφυγες. Ή όποιος τυχαίνει να γεννηθεί διαφορετικός ως προς το χρώμα, το σχήμα του σώματος, ακόμα και τα «θέλω» του.
Ο ρατσισμός, η μη αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου δεν έχει σχέση μόνο με την ξενοφοβία. Έχει σχέση και με πολλά άλλα. Με πιο οικείο στον Έλληνα τη μη παραδοχή και αποδοχή της γνώμης του άλλου, από την εποχή συστάσεως του ελληνικού κράτους κι ακόμα πιο πριν, από τον καιρό του Αγώνα…
Ο Γιώργος Σακελλαρίδης δεν έμεινε απαθής και αδιάφορος, αντιμετώπισε όμως το πρόβλημα ως θέμα του βιβλίου του με έναν, ίσως, εντελώς διαφορετικό τρόπο προσέγγισης και διαχείρισης: Με τη βοήθεια του καλού ίσαμε τέλειου στίχου και της υπέροχης, της απολαυστικής μουσικής του, που ολοκληρώνεται με την τέλεια φωνή του ίδιου και κοσμείται με τη θαυμάσια, την εμπνευσμένη, λιτή, την παραστατική, την αρμόζουσα εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια, κατάφερε να στήσει μια κοινωνία φανταστικών πλασμάτων όπου όλοι έχουν θέση. Ακόμα και ο ξένος, ένας διαφορετικός.
Το ωραίο βιβλίο συνοδεύει σιντί με την τρυφερή μουσική και την ωραία φωνή του δημιουργού του. Είναι ένα πολύ όμορφο και ωφέλιμο, απολαυστικό και πολύ ωραίο δώρο για κάθε παιδάκι.
Ένα τρίγωνο στην χώρα των κύκλων
Ένα παραμύθι για το ρατσισμό και την ξενοφοβία
Γιώργος Σακελλαρίδης
Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
Διάπλαση
32 σελ.
ISBN 978-960-567-102-0
Τιμή: €15,00
[diastixo.gr]
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου