Είπαν ότι το μνημόνιο τελειώνει, σε μία χώρα που κοιμόταν και ξυπνούσε στη σκιά του πολυσέλιδου κειμένου με σκληρούς όρους που έφερνε φτώχεια, εξαθλίωση, βάσανα αλλά για πρώτη φορά σειρά στο χάος της ελληνικής πραγματικότητας, για πρώτη φορά έβαζε φράχτη στην ανεξέλεγκτη ελληνική απληστία που προφανώς δεν καρπώθηκαν όλοι. Είπαν ότι το μνημόνιο τελειώνει, σε μια εποχή που ο λαϊκισμός κατέτρωγε την ελληνική κοινωνία, και οι απίστευτες υποσχέσεις έκλειναν σαν βαριά πόρτα κάνοντας τους λογικά σκεπτόμενους να πιστεύουν ότι το ξημέρωμα αργεί ακόμα, βλέποντας ότι θα βυθιστούμε ακόμη περισσότερο στο σκοτάδι, μιας και αυτές οι υποσχέσεις ήταν βλακώδης και ανόητες.
Είπαν ότι το μνημόνιο τελειώνει και ο φόβος ότι αυτό δεν είναι πραγματικό ήταν η κύρια υποψία μας. Και τώρα η υποψία μας γίνεται βεβαιότητα, το μνημόνιο δε φαίνεται να τελειώνει και μας έχει μείνει ο δρόμος των ψεύτικων υποσχέσεων, να ανοίγεται μπροστά μας η μοναδική επιλογή.
Πώς να ακολουθήσεις έναν δρόμο που ξέρεις ότι σίγουρα οδηγεί σε τροχαίο; Αλλά φυσικά μάλλον είμαστε ήδη πρωταγωνιστές τροχαίου. Η χώρα, κακά τα ψέματα έχει συντριβεί. Και σου λένε ότι το μνημόνιο παρατείνεται, εντός εισαγωγικών, για μερικές εβδομάδες. Και με αυτό, το φανάρι ανάβει πράσινο, τελειώνουν εδώ τα πολλά πολλά, μιας και όλα αυτά δε γίνονται μια οποιαδήποτε περίοδο. Είναι μια περίοδος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προεκλογική πολύ εύκολα και μάλλον αυτό είναι. Οπότε δημοκρατικά εμείς επιλέγουμε την τύχη μας που είναι δύο δρόμοι πλέον μετά το πράσινο.
Ο ένας είναι λίγο πολύ γνωστός, ο κυβερνητικός, αυτός των μέτρων, του πρέπει να γίνουμε καλά παιδιά, να τα βρούμε με τους Ευρωπαίους, ασφαλώς να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα και να επιδιώξουμε έτσι μια ομαλή μετάβαση προς τις αγορές με την κοινωνία ασφαλώς να βρίσκεται σε δύσκολη θέση από οικονομικής πλευράς, παρά τα κάποια θετικά αριθμητικά αποτελέσματα στην οικονομία. Φυσικά χρειάζεται χρόνος αλλά η υπομονή τελειώνει επίσης. Η κυβέρνηση ουσιαστικά ζητάει χρόνο από όλους με σκοπό να αλλάξει το κλίμα αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι παράγοντες είναι αντίθετοι. Η Ευρώπη δείχνει να αδιαφορεί για τα εφηβικά προβλήματα ασυνεννοησίας μας, ο μαγικός αριθμός των 180 βουλευτών για την προεδρική εκλογή φαντάζει θολός και μακρινός και οι πολίτες απογοητεύονται από μια κυβέρνηση που δεν πιστεύουν. Ο ένας δρόμος λοιπόν είναι λίγο κακοτράχαλος μετά από 6 χρόνια καταιγίδας. Από την άλλη οι πολίτες αμφιβάλλουν ξεκάθαρα για μια αναξιόπιστη αντιπολίτευση που δείχνει ανώριμη και υπεραπλουστευτική.
Ναι εδώ είναι ο άλλος δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε στην κάλπη. Την πλευρά του λαικισμού, του λεφτά υπάρχουν, των προσλήψεων, των σκισμένων μεν, υπογεγραμμένων δε, κειμένων και της υπερβολικής μαγκιάς. Της ελληνικής αντιπολίτευσης που πιθανόν αν ήταν σοβαρή, μετρημένη και ομοιογενής, και όχι ένας πολυσύνθετο μπουλούκι που εκτοξεύει εξυπνάδες, θα είχε αυτήν τη στιγμή εκλογικά ποσοστά στο 80%. Δεν έχουν απήχηση σε μια μαραμένη και απελπισμένη κοινωνία, πώς να εμπιστευτείς τέτοιους ανθρώπους; Δίνεις λοιπόν μια ευκαιρία στην κυβέρνηση να συνεχίσει ακόμη λίγο μπας και δούμε φως ή δίνεις την εξουσία σε μια νέα κυβέρνηση που θα έχει μια ευκαιρία, σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία και μπορεί με την απροσεξία της και την άγνοια κινδύνου που τη διακρίνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα; Ο λαός λένε πως είναι σοφός, και ότι επιλέγει είναι σωστό. Διαφωνώ καθέτως. Ο λαός δεν έχει καμιά σοφία, ψηφίζει με βάση αυτό που πιστεύει, με βάση το συμφέρον του, αν και φυσικά πρέπει πάντα να δεχτούμε την επιθυμία των πολλών. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι σωστή. Η ερώτηση δεν απευθύνεται στο αν δίνεις την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, αλλά αν δίνεις μία ακόμη ευκαιρία σε αυτήν την κυβέρνηση να κυβερνήσει λίγο ακόμη. Η επιλογή είναι του καθενός.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου