Είναι ίσως τα πρώτα λόγια που μου έρχονται στο μυαλό από την χθεσινή παρέλαση που έγινε στο κέντρο της Βέροιας. Η μαθητική παρέλαση για την απελευθέρωση της Βέροιας ήταν πλαισιωμένη από δεκάδες αστυνομικούς, κάγκελα που διαχώριζαν γονείς από τους επίσημους (οι οποίοι είναι οι εκπρόσωποι του ίδιου του λαού), άδειο δρόμο μπροστά στο «σπίτι του λαού» που υποτίθεται πως είναι το δημαρχείο, κορίτσια λυκείου με σούπερ μίνι φούστες και γενικότερα μια εικόνα life-style που δεν συνάδει σε μια τέτοια εθνική επέτειο. Και αναρωτιέμαι εγώ ο περίεργος του διαδικτύου...
Προς τι ο κόπος; Μήπως χθες ανέβηκε το πατριωτικό φρόνημα των μαθητών κι εμείς δεν το πήραμε χαμπάρι; Γιατί εγώ το μόνο που αντιλήφθηκα είναι ότι ανέβηκε το φρόνιμα των τζίρων από τα fast - food, τις καφετέριες και τις ταβέρνες. Αλήθεια, πόση μοναξιά ένιωσαν οι μαθητές των σχολείων της Βέροιας την ώρα που περνούσαν από το δημαρχείο και έβλεπαν κάγκελα και άδεια πεζοδρόμια; Πόση μοναξιά ένιωσαν οι επίσημοι στην εξέδρα; (αν και αυτό είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει). Πως αισθανόντουσαν οι αγαπητοί μας συμπολίτες που κρεμόντουσαν σαν τα σταφύλια πίσω από τα κάγκελα; Πόση θλίψη γεννά η εικόνα της πλήρους απαξίωσης ενός θεσμού που όπως όλα δείχνουν φτάνει στο τέλος του. Εκτός και αν θέλουμε να βλέπουμε εικόνες σαν κι αυτή σε κάθε εθνική επέτειο....
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου