Το άρθρο που ακολουθεί δεν είναι καν άρθρο με τη μορφή που ξέρουμε. Δεν εκθέτει προβλήματα, ούτε και προτείνει λύσεις. Δεν έχει δομή, παραγράφους ούτε καν ξεκάθαρο θέμα μπορώ να πω. Δεν είναι πολιτικό η οικονομικό κείμενο, ή κείμενο που έχει σκοπό να αναδείξει κάτι. Εκφράζει απλά τις σκέψεις και την επιθυμία μου για τη χώρα μας και την πόλη μας και τις δυσκολίες που περνάει αυτήν τη στιγμή. Δεν στοχεύει πουθενά ούτε κρίνει τίποτα, απλά εκφράζει το τι θέλω. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κάποτε είχε ξεκινήσει το λόγο του με τη μυθική φράση « έχω ένα όνειρο…». Όλοι σήμερα μπορούμε να πούμε πως πέρα από τα προσωπικά σχέδια, έχουμε ένα όνειρο, ένα συλλογικό όνειρο, ένα κοινωνικό όνειρο.
Να ξαναδούμε την Ελλάδα να χαμογελάει, τη Βέροια να χαμογελάει, να ξαναδούμε τους ανθρώπους της να χαμογελούν και να έχουν και πάλι το κεφάλι ψηλά, να ξαναδούμε το γείτονά μας να ελπίζει και να αισιοδοξεί, να ξαναδούμε κάθε άνθρωπο που ζει εδώ, παράνομο και νόμιμο, έλληνα και μετανάστη να πιστεύει πως μπορεί να δημιουργήσει και να κάνει το καλύτερο για τη ζωή του. Περάσαμε 5 χρόνια μαύρα, χρόνια κατάπτωσης, χρόνια που έφεραν στεναχώρια και εθνική κατάθλιψη, χρόνια που είδαμε τη χώρα που αγαπάμε να καταρρέει, και τους ανθρώπους που γνωρίζαμε να αγωνιούν. Χρόνια που είδαμε τα μαγαζιά μας να κλείνουν και τα αυτοκίνητά μας να αποσύρονται χωρίς πινακίδες, που είδαμε τους ηλικιωμένους να εξαθλιώνονται και τις πόλεις μας να ρημάζουν. Να μείνει πίσω η μαύρη πενταετία, να αρχίσουμε και πάλι να δημιουργούμε, μπορούμε, αρκεί να το πιστέψουμε και αισιοδοξούμε. Να ξαναβρεί η Ελλάδα την περηφάνια της, να ξαναχτίσουμε σπίτια και να ξαναγεμίσουμε τους δρόμους με αυτοκίνητα, κι ας έχει μποτιλιάρισμα, να ξανανοικιαστούν τα μαγαζιά από ανθρώπους που τρελαίνονται να τα δουλέψουν, να ξαναγίνουν μεγάλα έργα για μια καλύτερη χώρα, να ξαναγεμίσουν τα ξενοδοχεία και τα καράβια μας το καλοκαίρι. Περάσαμε πολλή μιζέρια και πολλή ανασφάλεια, όλοι μαζί πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά. Να ψηφίζουμε πολιτικούς που αγαπάν πραγματικά τη χώρα και τους ανθρώπους της, να χτίσουμε μια Ελλάδα που θα την αξίζουμε όλοι, να έχουμε ένα όραμα που ο καθένας να μπορεί να έχει θέση, ο καθένας, όποιος ζει εδώ και όποιος παλέυει να επιβιώσει εδώ. Ξέρω ότι ίσως χρειαστούν χρόνια για όλα αυτά και ίσως να μη γίνουν. Όσο πιο πολύ προσπαθήσουμε τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να δούμε αυτήν την Ελλάδα, αυτήν που θα χαμογελάει, αυτήν που θα πιστεύει στο αύριο και θα είναι ισχυρή και εξωστρεφής. Έχω αυτό το όνειρο. Ξέρω πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν το ίδιο αυτήν τη στιγμή, ξέρω πως όλα αυτά είναι γνωστά, απλά ήθελα να τα γράψω, να τα υπενθυμίσω και να πιστεύω πως έκανα ότι πιο μικρό μπορούσα για να δω την εικόνα να αλλάζει, τη χώρα μας να ξαναγεννηθεί, και τους κατοίκους της πόλης μας χαρούμενους. Δεν αξίζει στην Ελλάδα να πηγαίνει πίσω, να ρημάζει και να καταστρέφεται. Και δεν της αξίζει γιατί πραγματικά είναι χώρα νοικοκύρηδων. Πρέπει να ξαναβρεί τη χαμένη ελπίδα της, μαζί της κι εμείς.
Να ξαναδούμε την Ελλάδα να χαμογελάει, τη Βέροια να χαμογελάει, να ξαναδούμε τους ανθρώπους της να χαμογελούν και να έχουν και πάλι το κεφάλι ψηλά, να ξαναδούμε το γείτονά μας να ελπίζει και να αισιοδοξεί, να ξαναδούμε κάθε άνθρωπο που ζει εδώ, παράνομο και νόμιμο, έλληνα και μετανάστη να πιστεύει πως μπορεί να δημιουργήσει και να κάνει το καλύτερο για τη ζωή του. Περάσαμε 5 χρόνια μαύρα, χρόνια κατάπτωσης, χρόνια που έφεραν στεναχώρια και εθνική κατάθλιψη, χρόνια που είδαμε τη χώρα που αγαπάμε να καταρρέει, και τους ανθρώπους που γνωρίζαμε να αγωνιούν. Χρόνια που είδαμε τα μαγαζιά μας να κλείνουν και τα αυτοκίνητά μας να αποσύρονται χωρίς πινακίδες, που είδαμε τους ηλικιωμένους να εξαθλιώνονται και τις πόλεις μας να ρημάζουν. Να μείνει πίσω η μαύρη πενταετία, να αρχίσουμε και πάλι να δημιουργούμε, μπορούμε, αρκεί να το πιστέψουμε και αισιοδοξούμε. Να ξαναβρεί η Ελλάδα την περηφάνια της, να ξαναχτίσουμε σπίτια και να ξαναγεμίσουμε τους δρόμους με αυτοκίνητα, κι ας έχει μποτιλιάρισμα, να ξανανοικιαστούν τα μαγαζιά από ανθρώπους που τρελαίνονται να τα δουλέψουν, να ξαναγίνουν μεγάλα έργα για μια καλύτερη χώρα, να ξαναγεμίσουν τα ξενοδοχεία και τα καράβια μας το καλοκαίρι. Περάσαμε πολλή μιζέρια και πολλή ανασφάλεια, όλοι μαζί πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά. Να ψηφίζουμε πολιτικούς που αγαπάν πραγματικά τη χώρα και τους ανθρώπους της, να χτίσουμε μια Ελλάδα που θα την αξίζουμε όλοι, να έχουμε ένα όραμα που ο καθένας να μπορεί να έχει θέση, ο καθένας, όποιος ζει εδώ και όποιος παλέυει να επιβιώσει εδώ. Ξέρω ότι ίσως χρειαστούν χρόνια για όλα αυτά και ίσως να μη γίνουν. Όσο πιο πολύ προσπαθήσουμε τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να δούμε αυτήν την Ελλάδα, αυτήν που θα χαμογελάει, αυτήν που θα πιστεύει στο αύριο και θα είναι ισχυρή και εξωστρεφής. Έχω αυτό το όνειρο. Ξέρω πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν το ίδιο αυτήν τη στιγμή, ξέρω πως όλα αυτά είναι γνωστά, απλά ήθελα να τα γράψω, να τα υπενθυμίσω και να πιστεύω πως έκανα ότι πιο μικρό μπορούσα για να δω την εικόνα να αλλάζει, τη χώρα μας να ξαναγεννηθεί, και τους κατοίκους της πόλης μας χαρούμενους. Δεν αξίζει στην Ελλάδα να πηγαίνει πίσω, να ρημάζει και να καταστρέφεται. Και δεν της αξίζει γιατί πραγματικά είναι χώρα νοικοκύρηδων. Πρέπει να ξαναβρεί τη χαμένη ελπίδα της, μαζί της κι εμείς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου