Οι ασθενείς που υποβάλλονται σε μακροχρόνια θεραπεία με στεροειδή μπορεί να υποφέρουν από μεταβολικές παρενέργειες.
Οι ερευνητές του Helmholtz Zentrum München και του Πανεπιστημίου Ludwig Maximilians του Μονάχου (LMU), συνεργάτες του Γερμανικού Κέντρου για την έρευνα του διαβήτη (DZD), έχουν πλέον εντοπίσει έναν μηχανισμό που οδηγεί στον αποκαλούμενο διαβήτη στεροειδών. Τα συμπεράσματά τους έχουν δημοσιευθεί στο επιστημονικό Nature Communications.
Ο σακχαρώδης διαβήτης που οφείλεται στη λήψη στεροειδών (κορτιζόνης) ορίζεται σαν μία παθολογική αύξηση στη γλυκόζη του αίματος που σχετίζεται με τη λήψη των γλυκοκορτικοειδών σε έναν ασθενή με ή χωρίς ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη.
Εξαιρετικά συχνά συνταγογραφούμενα γλυκοκορτικοειδή, όπως η υδροκορτιζόνη, η δεξαμεθαζόνη και η πρεδνιζόνη, μπορούν μάλιστα να αυξήσουν σημαντικά τα επίπεδα της γλυκόζης σε ασθενείς με γνωστό σακχαρώδη διαβήτη, καθώς και σε άτομα με διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη ή προδιαβήτη.
Μελέτες που έχουν δημοσιευτεί αποδίδουν αυτή τη δράση των γλυκοκορτικοειδών σε πολλούς παράγοντες μεταξύ των οποίων σε αύξηση της ινσουλινοαντίστασης, πιθανότατα λόγω μειωμένης συγγένειας σύνδεσης της ινσουλίνης, καθώς και στην έντονη επίδραση των γλυκοκορτικοειδών στη γλυκονεογένεση που συντελείται στο ήπαρ και το λιπώδη ιστό, αλλά και άμεσα στα β – κύτταρα του παγκρέατος. Οι από την ινσουλίνη διαμεσολαβούμενες οδοί σύνθεσης του γλυκογόνου επηρεάζονται επίσης άμεσα από τα γλυκοκορτικοειδή.
Με απλά λόγια, η κορτιζόνη επάγει την αύξηση των επιπέδων της γλυκόζης διεγείροντας την έκκριση γλυκόζης από το ήπαρ, καθώς και αναστέλλοντας τη μείωση της μεταφοράς της γλυκόζης στα λιπώδη και μυϊκά κύτταρα, ενώ μπορεί επίσης να επηρεάσει την έκφραση των γλυκοζομεταφορέων GLUT-2.
Ο GLUT-2 είναι μια πρωτεΐνη που λειτουργεί σαν «πορθμείo» γλυκόζης στη μεμβράνη του κυττάρου.
1%-3% του πληθυσμού της Δύσης λαμβάνει γλυκοκορτικοειδή
Όπως εξηγεί η καθηγήτρια Henriette Uhlenhaut, επικεφαλής ομάδας στο Ινστιτούτο Διαβήτη και Παχυσαρκίας IDO) στο Helmholtz Zentrum München και στο Gene Center του LMU, τα γλυκοκορτικοειδή όπως η κορτιζόνη έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία φλεγμονωδών ασθενειών όπως το άσθμα ή οι ρευματικές παθήσεις για πολλές δεκαετίες και είναι τα πιο συχνά συνταγογραφούμενα αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Συχνά χρησιμοποιούνται σε αυτοάνοσες ασθένειες, μεταμοσχεύσεις οργάνων και καρκίνους. Εκτιμάται ότι μεταξύ 1-3% του πληθυσμού της Δύσης λαμβάνει αυτή τη στιγμή αυτά τα φάρμακα - κάτι που αντιστοιχεί σε περισσότερα από ένα εκατομμύριο Γερμανούς μόνο.
Ωστόσο, αν και τα γλυκοκορτικοειδή συνταγογραφούνται για ένα ευρύ φάσμα παθήσεων, η χρήση τους περιορίζεται από τις διάφορες παρενέργειες - συμπεριλαμβανομένων ανεπιθύμητων μεταβολικών επιδράσεων - που μπορεί να εμφανιστούν κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Μόλις τα γλυκοκορτικοειδή δεσμευτούν στον υποδοχέα τους μέσα στο κύτταρο, ο υποδοχέας ξεκινάει την εναλλαγή πολυάριθμων γονιδίων. "Αυτά περιλαμβάνουν διάφορα μεταβολικά γονίδια, τα οποία μπορούν συνεπώς να προκαλέσουν τον αποκαλούμενο διαβήτη στεροειδών", εξηγεί η καθηγήτρια Henriette Uhlenhaut.
Στην παρούσα μελέτη, η ερευνητική ομάδα μαζί με συναδέλφους τους από το Κέντρο Max Molecular Medicine του Βερολίνου, το Ινστιτούτο Salk στο Σαν Ντιέγκο και το Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ προσπάθησαν να προσδιορίσουν την ακριβή ακολουθία των γεγονότων που συμβαίνουν όταν τα στεροειδή δεσμεύονται αισθητήριο νεύρο.
Σύμφωνα με την υποψήφια διδάκτορα στο IDO και συγγραφέα της μελέτης, Charlotte Hemmer, αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο τους επιστήμονες ήταν ο μεταγραφικός παράγοντας Ε47, ο οποίος μαζί με τον υποδοχέα γλυκοκορτικοειδών είναι υπεύθυνος για τις αλλαγές στην έκφραση γονιδίων, ιδιαίτερα στα ηπατικά κύτταρα.
Προκειμένου να επιβεβαιώσουν τα συμπεράσματά τους, οι επιστήμονες προχώρησαν στη μελέτη ενός προκλινικού μοντέλου που δεν είχε το γονίδιο Ε47.
«Η απώλεια του E47 προστατεύεται πραγματικά από την αρνητική επίδραση των γλυκοκορτικοειδών, ενώ ένα άθικτο γονίδιο Ε47 οδήγησε σε μεταβολικές αλλαγές όπως υψηλό σάκχαρο στο αίμα, αυξημένα επίπεδα λίπους στο αίμα ή λιπώδες ήπαρ ως απάντηση στη θεραπεία με στεροειδή» επισημαίνει η Charlotte Hemmer.
Δεδομένου ότι οι συνιστώσες του πρόσφατα ανακαλυφθέντος μηχανισμού διατηρούνται επίσης στον άνθρωπο, η Henriette Uhlenhaut και η ομάδα της, μαζί με τους συνεργάτες της για την κλινική συνεργασία, θα ήθελαν τώρα να μάθουν εάν τα αποτελέσματά τους μπορούν να μεταφραστούν σε μελέτες σε ανθρώπους.
«Εάν γίνει αυτό, θα μπορούσε να ανοίξει νέες ευκαιρίες για θεραπευτική παρέμβαση και τη χρήση ασφαλέστερων ανοσοκατασταλτικών για την καταπολέμηση των παρενεργειών της στεροειδούς θεραπείας» επισημαίνει η ίδια.
http://bit.ly/2FUvllk
http://bit.ly/2FQuXUB - Kate Anderton, B.Sc. Biomedical Sciences, Cell Biology
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου